|
|
|||||||||||||||
|
|
|
Go to: http://www.stadslog.nl/user/635 Jachttafereel
Eerst de dubbelloopse jager, pas dan de bosvogel - die is voor het jagen. Dan niets meer...ja, de fazant... die doet ook razend rustiek, maar voor haar geen rol aan `t spit bedacht.
Dus: de bosvogel, haar krassen in het blind gezicht van de jager, die koud is. Of warm. En ongemakkelijk en zijn neus verkouden.
Dan neem je hem even apart en zet zijn zijig lichaam lichaam schietgraag klaar bij de vijver aan de rand van het bos.
Dan: de vogel gaat los als de haan staat gespannen, met geopende snavel het woord achterna en sterft eer de jager de kogel hoort fluiten. Heel stil, want het licht staart haar na.
Daisy
Op de grens van lucht en water drijft in ontbinding de drenkeling. Ooit een mens vol diep verlangen is hij nu een chemisch ding.
Onbetreedbaar trekt de wereld waar hij wandelde voorbij. Als hij langs komt, vraag hem dan of hij Daisy heeft gezien Glazenwasser
Glazenwasser, ergens diep in maart. Kieper je plots een kamer binnen, weet je van binnen noch van buiten waar je hoofd in werkelijkheid zit.
Speelt het licht van duizend kanten. Een toon zit langzaam in je hoofd om daar nooit meer van weg te gaan, andere plaatsen zijn niet meer.
In een vergeten landschap sluipt de krolse kater de narcissen om.
Voor wie dit eet
Kom verrukkelijke veldsla! Cirkel een bord. Bestek daarbinnen keurig netjes weggeborgen.
De fazant, mooi raak geschoten. Een visje met kop noch staart. Een zeer welgevallig zonlicht.
Een zeer droog wijntje voor het glas ontbreekt...vlug! erbij, en peper en zout maar
je vindt de tafel al meer een water geworden, smetteloos sluitend rond het buitenboord
van de dingen, op kleine schaal voor anker. O o escargot! En schaalgedierte, zet hem op!
Eetbaarheid is maar een huidje dat loslaat, boordevol stilte. Ik zou wel door deze woorden
heen, in uw hunkerend gezicht willen zien, de voorkeur, de vreemde glans op het gebit.
Zolderdoden aan de dis
Je klom huiverend de trap op naar zolder, waar de doden, in een staat van ontbinding, in een gruwelijk verbond aan tafel zaten (Je familie beneden had niets in de gaten)
Je schoof aan. Als razenden schransden ze vreemd wildgebraad, knettergek gevogelte uit groteske oorden, macabere sagen. Je durfde niet om de appelmoes te vragen.
Je was veilig, ongenode, vreemde jongen, zo lang ze niet wisten dat je levende was. Keek hen wijselijk niet te lang in de ogen. Hief mét hen grijnzend, krijsend, het glas.
Maar één hield je wantrouwend in het oog. Kende hij je uit een vergeten proloog? Wist je van iets, maar moest het vergeten? Je hoorde je moeder weer: smakelijk eten!
Schoolmuseum, Jubileumplein Geleen
Je zag, in een verstild bestaan, opgezette dieren achter een raam. Adem ontbrak. Ontstentenis stak in elk dier, dat nooit had betwijfeld aan wat ging komen te zullen deel nemen, te zullen voortbestaan.
Toch, bij hun nekvel opgelicht, waren ze hier te kijk neergezet, buitentijds bezig schijn van leven op te houden. Het voorgoed voorbije bleef gevangen in vreemde waan dat alles gewoon door kon gaan.
Dat bunzing bij het brekend ei zou aankomen, de uil zijn muis zou savoureren, staartje incluis. Reintje`s grijnzend glanzend gebit watertandend toehappen zou. Eekhoorns stevig vastgeknuist nootje niet laatste op zijn zang zou zijn.
Geen takje kraakte, geen zuchtje wind beroerde hun vacht. Hier werd exemplarisch, met lede ogen, eeuwig gewacht.
Of zou één van hen plots je gadeslaan? Of had dat net, ongezien al gedaan?
Bedacht op schrik die almaar uitbleef en altijd zou blijven komen, bleef je in de stilte deze jammerklacht horen: Red ons, red ons! Laat ons gaan!...
Maar niets kon deze vloek verbreken. En jij was een van hen voortaan.
Idioom
Ik kwam verdwalen in uw buurt, waar fluisterkruid tiert, gniffelgras. Argwaan door gordijnen gluurt en kregel groeit, bij elke pas
waarmee het ongerijmde nadert en kiezel knerpt en knarsetandt. Ik kwam als schijngestalte staan van de maan, in uw glansrijk raam.
Nachtsloten schoven op grendel. Lichten doofden. Van groot gelijk doordrenkt uw dromen, verzekerd heel uw aanzien en de huisraad.
Notabele dennen en sparren in uw nocturne tuingeruis, oordeel mild over mij, ik ben als u, beroofd van spraak,
half gestorven, maar moest verder, ongerijmd, een vreemde man, die tegen de keer in altijd in zichzelf bleef geloven.
Boulevard
Jongeman flaneert in huivervel. Verloren regenjas over de arm. Verlopen krant onder de oksel.
Een koffertje met verhalen niet door geheugen te dragen en hoe bitter het later wordend licht.
Traag ademen, talmen, deinen van de geheugenloze oceaan. De duur van alle azuur daarbij.
Over zijn uitgewist gezicht scheren krijsend schaduwen. Zwijgplicht, en zoveel niets
is er, zoveel voldongen niets, dat je denkt: er móét iets zijn. Maar hij zegt: nee... er is niets.
Pot verkeken
De merel die het ziet, door het boven- licht, is de merel intussen die we onder tafel houden, en is houden hebben?
Zien wij vandaag dezelfde, deze uit- geknipte, van de afgesproken wereld afgewende, wel wetend van meer
dan mogelijke merel? Zie je hem vallen in een achterhoofd - merel die je voortaan zelf wakker moet fluiten.
Pot verkeken! kraait de spreeuw, glanst verlaten groen en geel en toch is de merel die ik zag, niet minder merel erom.
Kindertekening
Gevonden: kamer met open raam waarin de dag zich goed kan vinden. Een ligstoel met jouw schoenen aan staat klaar om in te zwerven gaan.
Je slentert door het hoge blauw. Je ben weer jong en ongeschonden zal je blijven, een blije, ronde bal speelt als een hondje met je voet.
Hun hoed oplichtend groeten ze gauw, statige wolken, die wachten en jou voorrang verlenen; je bent voornaam want kind, en heilig, men is begaan
met jou en je moeder achter het raam. Je zwaait naar piloten die je kent. Ze vinden het leuk dat jij er óók bent. De zon lacht met één potloodstreepje
Zwaluwen zien je apengapend aan, maar lachen al, je mag nu tikkertje meedoen, mee in scheervlucht gaan. Geen enkel kwaad heeft hier bestaan.
Geen tikt je aan en roept: jij bent hem! Wees een ander dan jezelf voortaan. Draag Geheimenis als eigennaam; dit heeft zich nimmer voorgedaan!
Op de step
1.
Je keerde op de step terug naar toen alles nog groen, nog alles tegoed. Op gronden van vette löss, zachte g. Verzon bokkenrijders met je mee.
Ogen beloerden je vanuit de berken, vanachter ramen van boerenhoeven. Slagschaduwen van schrikgestalten waarden rond de stoppelvelden.
Een kraai cirkelde boven je hoofd, schetterde smalende je spotnaam. Een vogelverschrikker met jouw gezicht lamenteerde: te laat...te laat!
In de nis van een holle wilg bad Maria, voor mij, bij een doof waxinelicht. Dat had je moeder thuis al eerder voor jou, en je zielenheil zien doen
2
Geen thuiskomst, nu al zoveel jaren. Was er dan geen moe die je/me wilde baren? Weet jij het? vraag ik Mij, mijn bewoner. Hij zegt: wij zijn getwee één loner. Het huis bestónd nooit. Wél de buren. Die roepen nu nóg: Ga heen! Vervlieg! Ik roep terug: Ik besta niet! - maar lieg want ben al te lang blijven duren.
Nachtwacht
1.
Christian Doppler, onbezoldigd bode van weemoed, bromfietst voorbij het huis, hoort in verten thuis.
Trekt je ziel mee in zijn kielzog, ziel die wegsterft in het verschiet. Heimwee naar waar je nooit was.
2.
Waar de haard van deze rookgeur? Oud vuurtje, in kinderjaren gestookt in Vadertje Tijd zijn achtertuin.
De herinnering nu nabij, blijft uit; hond die zich neerlegt op de dorpel, zijn schaduw in de hal languit.
3.
Jij uit de verte blaffende hond, verlang je naar een hand die zacht je eenzame nachtvacht streelt?
Of zal je hem bijten nu deze hand, hier stil liggend bij de gedachte, in verten onbevoegde is?
4.
Ben ik het zelf die in jouw vacht op eigen thuiskomst wacht? Want ik denk al in jou, mijn oren gespitst.
Hoor je mijn bromfiets naderen? Piept het poortje al? Zal ik komen als dezelfde die nooit wegging?
Achterberg
Ontwaakte bitter de gorgelmerel Zoemde de roltrap in de Bijenkorf Leek wat gebeurde niet echt waar, Scheen het zo, als te Amersfoort
Galmde de voetstap in de Passage niet als de jouwe, scheen het gras legendarisch in de autolichten. Stolde de tijd en verliep hij tóch
Werd van belichtingstijd de klik nooit gehoord. Bestond speling tussen hier en nu. Leek je ware spiegeling in het raam onwaar,
had Gerrit de regels aangedragen, die pasten in je schoenen, liepen in de maat van de gewaarwording van het subject, genaamd eric
Maar ook toen ik, het krijtwit kind, lachte naar de rover die me slachtte. Jij in zijn schoenen toen, het lid- maatschap der hondsen in je hand.
Klootzaks miserabel ejaculaat, pollutie van een lang verhoopt Nobelprijslaureaat, dichter van het vers dat toch nooit bedierf.
Onderduikadres
Af en schoon, beloofde de dag niets dan bladstilte. Een helder glas water stond klaar. Een insect kapseisde. Ik droeg een hagelwit overhemd.
Een zachte bezem leunde losjes tegen het daglicht. Wimpers veegden wat vuiltjes weg. Een honingbij bromde zwaar beladen voorbij.
De hemel, een blauw zwembassin, borg in zich een verzonken duiker. Zijn plons had nog niet geklonken, nog steeds niet. Nu nog steeds niet.
Een zomers ronkend vliegtuigje trok een lege banner door het beeld. Ik wilde helemaal niets gaan doen. Ik droeg er een hagelwit overhemd.
Herinnering
Juist wanneer de sluiter klikt wakkert de wind. Iets dient zich aan uit een ander, vreemd bestaan.
Tussentijds heeft zich een kat verroerd. Een wolk verschoof. Heb ik aan iets gedacht? Vergeten...
Kijk: nergens iets te zien. De kat verstart. Verder niets. Die fietser moest ik laten varen.
Ik herinner mij nog wel, hoe ik daar stond, die gebogen rug, iets belangrijks was vergeten.
Pablo Picasso; Femme nue devant le jardin
Ik heb mijzelf, als een bootje aangelegd, in deze mooiste oksel die ik maken kon.
Met dichte ogen, zo veel dichter bij m`n blootje, en één oogje open, bloot een beetje toeziend,
ben ik twee, en deze derde mint mij, meest mij, maakt mij tot ook mijn tenen de tel kwijt al.
Aardig wat heelal vat zich samen in de serre, en ik, los van alles, althans leunende daartegen.
Met voeten, lekker uit de kluiten gewassen, zwaar verbaasd zich zo getwee alleen te vinden.
Nu het hoofd een eindje om is in haar tuin, en krekels dansen over haar geheim gezicht
heeft zij zichzelf, van begin tot einde, en intussen heerlijk hovenierend, liggend naakt.
Memory
De lijsterbes, al in de snavel van de lijster vastgehouden, keert zich om naar... Nu! –
dit toeval, glanzende knal- rode heden, ons toegewend, op een kartonnen prent.
Omhoog, ongelovige lijster op een tak, al langer dan het nu kan vasthouden...niet meer.
Keert zich weer, raakt zoek in de verder minderende zee op tafel, onder je handen
raakt het zoek, tot het overblijft in haar onopstapelbare eentje in full colour.
Niet alles voor het oprapen Het heden waart ergens rond je vele neuzen op de grond.
Een berg beklimmen
Waarom? Omdat hij er staat! Zo gezegd, hield je je mond keerde je om, verdween achter een komma, en uit!
En nu? Wie achterblijft spelt deze woorden stuk voor stuk woorden, maar kan eruit omhoog. Omhoog!
Zoals het klokje thuis tikt, tikt het al op iemands schouder?
Zie, andere ogen, het kan beginnen, een wolkje komt uit zijn voorhoofd opzetten schikt zich, licht, aandachtig tegen de berg. Het regent, het werkt! Het houdt vanzelf op.
Tralala
Luister! Het glas valt in scherven als je al niet meer luistert.
De vis springt uit het water, valt terug – hoor intussen vorst invallen.
Je hoort de heipaal die je eerder zag, waar je was, je herhaalde
het woord dat zichzelf steeds vreemder toe klinkt. Het klonk,
het schot in een zeer eigen hoofd waarin dat woordje klonk.
Heer en hond
De hond krijgt geen gelijk wanneer hij happend naar de handige maan in het water springt.
Liever was ik een gewone hond die zich in alles vastbijt dan een man vol evenwicht
bijeen gedacht binnen een kleiner heelal: verstand heerst enkel waar het verstand nog bij kan.
De heer, hij fluit zijn hond terug, zijn aardse droom, opdat hij hem op de voet kan volgen.
Apocalypsje Onscherp omlijnde dag. Je zult beleven
Gans
Iets voor je geestesoog, iets waarheen je reikhalzend je repte, wiekend vlak boven de wei van Ot en Sien, zo leek het.
Je keel zo schor van onpeilbaar diep heimwee. En waar, onder dezelfde zon? Uit welk oud verhaal? Achter welke dingen?
Wij er stil van. Wij voelden, wij hoorden óók ergens. Van tussen onze oren leek hij uitgevlogen, in het licht gekomen.
Was jij erbij geweest, je had dat gevoel wel herkend– of wellicht was je het zelf wel, in gans dat oer-verlangen,
in heel die geest, kortstondig belichaamd in hem, onderweg nog, je was immers maar kort geleden van ons heengegaan.
Weeskoffers
Ik reikte naast mij, naar een koffer maar in een leegte verzonk mijn hand. In een ultramarijn, binnenstebuiten gekeerd, verloren voorwerpenland.
Wachtruimte, waar weeskoffers staan vergaderd. Huiveringen doorvoeren hun dunhuidigheden, onder de plok van een lekkend leeglopende klok.
Wie niet zichzelf kent, opent zich een koffer; westenwind komt vals besnaard voordragen uit nagelaten werk, verdane versnipperdagen.
Vuurstenen, droombrood, vreemde valuta komen hem behoren, een achteloos, niet achterhaalbaar verdriet van bomen langs voorbije wegen losgekomen.
Wie niet zich kent, hoort boven zich galm van de voetstap, voetstap die zo innig, o zo innig zich had willen hechten aan de voetstap.
Vaders van toen
Droegen zondags wollen vesten, truien met motieven van moeder de vrouw (thuis druk in de weer met dampende bloemkool, eigenheimers, knusjes sudderend draadjesvlees)
Rookten bedaagd hun Gouden Oogst. Geen onvertogen woord geen gemorste askegel. Vonden van de wereld wat G- BJ Hilterman zei (dan zwegen wij).
Mochten gaarne een stootje op het groene laken wagen, dat soort hardcore en pom-pommerance. In fijne ambiance, dat mag ook wel eens gezegd.
Kreten op tijd, nipten aan borrels met beheersing, uitblazend bitterbalhitte. Stootten met ellebogen met inlegstukjes bovenste beste patronen bijeen. Wie caramboleerde was mooi de klos.
Demis Roussos en Vicky Leandros bezongen op de radio het verlangen, Frits van Turenhout nec-nacte null-null. En Karel Appel rotzooide maar wat an, dat had ie zelf toegegeven.
De winnaar won een reep naar voorkeur. Je kon kiezen tussen puur, melkhazelnoot, of anders advocaat. Een aardigheidje, zo bleef het tenminste toch sportief.
Koos
Werd altijd gezien in een abri, de Jan Salie. Nam nooit de tram. In zichzelf gekeerd, wachtte hij op niets, maakte nooit de keus te vertrekken, verkoos te blijven. Heette Koos, maar alle mensen kenden hem als Abrikoos.
Nu is hij dood, door eigen keus. Zijn plekje wordt alweer bezet door een nieuwe abri-kneus.
Kneus, de naam, gegeven aan wie door het leven zijn aangedaan. Niemand die ze zitten ziet, anders dan om ze smalend gade te slaan.
Het leven is een schouwtoneel Het duurt kort, hoewel een poos. Dat weten wij. Dat wist ook Koos.
Clown
Moesten ons altijd op hem verheugen. Bij opkomst stootte je moeder je aan: voor de kinderen! En hij kon er steeds weer niets van, nooit eens om te lachen, de clown, al deed je moeder heel erg vóór hoe dat moest, om hem lachen.
Je kreeg de naam somber te zijn. Somber. En ondankbaar ook.
Steeds weer die bloem op zijn revers waaruit een waterstraal spoot in die witte zijn droge gezicht, en dan omstandig met de handen op de dijen gaan staan slaan van de namaaklol - je zag ze hadden het al duizenden malen gespeeld
Ze waren kapot, helemaal kapot van binnen.
Nu dan, in de herfst van mijn leven dank ik de clowns, ze brachten me bij dat bij gebrek aan goede voorbeelden je zelf maar de leukste moet zijn in je eigen privé-circus, thuis in het holst van de nacht. De maan die hilarisch lacht.
Liliput rookt hasj
Ik klim aan boord van mijn slof, die drijft op blak, blinkend linoleum. Gondel solo mio-end door het ruim. En – schrik – blijk niet de enige hier!
Hij ademt... hij leeft, de rokende reus aan de tafel. Een weeë geur, een traag in de tijd voort zeurend zelfbeschouwen Moet dát mijn bedenker zijn, die sof ?
Hij grijnst breeduit, alsof hij deze, door hemzelf ingegeven gedachte leest. Het idee dat ik enkel besta in zijn hoofd gaat mij toch wat te ver, ik schiet uit
mijn slof, schiet terug in hém, werp snel het anker uit... maar drijf alweer af. Dagdroom waarin ik mijzelf nog wel tegenkom, roept hij me na. Hoe laf!
Dichterschap
Een liederlijke nacht volbracht in het kleine big loser-café. De ochtend breekt aan met diarree. Dichterschap lijkt een dwaze klucht. Waanboel, bombarie, loos gezwets over het Niets, lust in Lariekoek. Verheerlijking van het Verlorene. Omtrekkende beweging rondom het Onzegbare, waarover bovendien toch alles al lang is ongezegd.
Heden geen voorstelling
Heden sterf ik, koele, bleke maan Heden staat morgen in geen krant.
En ik verkwijn, maar naderhand loop ik uit - met groene loten getooid ga ik dansend rond het bijdehand boven `spiegels onwilligheid maar raas alweer verder, enjambeer eer over dorstend, opbloeiend land. Oost en west kunnen aan de kant.
ik mijzelf terug, bevlinder de binnen- voering van een hemelsblauwe jas (die levenslust er nog maar pás...).
Heden vandaag. Heden ijzers onder. Heden erwtensoep staat geschreven. Toe, laat mij eens, in het moment zélve, tegenwoordigheid beleven.
Muis Imagina
Je had alle gaatjes gedicht, vallen gezet. Tijd zijn beloop gelaten. Afgewacht. Geen vangst. Geen muis leek meer in huis.
Maar wát dan in je ooghoek, daarjuist? Grijs waanbeeld, in spoed over het tapijt, vol drang tot zelfverwerkelijking, appetijt.
Knaagde de twijfel weer tussen je oren... Vermoedde je in eigen hoofd zijn holletje, vanwaaruit hij de ware wereld in piepte.
Besef toch, beste muis, jij hoort niet thuis in de werkelijkheid, zij staat vol vallen, je bent er zó geweest. Blijf maar onwaar,
imaginair, kleine hersenschim van me. In mijn hoofd is het wel niet werelds, maar je blijft er heel en ongedeerd.
Bonsbonsding
Aan een uitgebloeide Boom, aan verdorde dagen nagelaten, hangt aanhankelijk Klein Hart, aangedaan bonsbonsdingetje.
Verstomde kinderstem is zij, herinnering nabij Boom’s bast. Boom is oud en Hart is jong, vondeling in Boom’s boezem.
En Zonderding, in wiens lege nis droef gemis woelt, brave borst en werknemer, hoe is het gegaan? Rechts aangehouden? Bestaan?
Nu, groots, rijst de ochtendzon. Zonderding, uitsparing in papier met brandend contour, je keert terug, met een verlopen retour.
Om Hart te plukken, in eigen boezem terug te steken? Nee, het was meer dan hij kon dragen. Hij kwam de Boom omzagen.
Het onopmerkelijke van mussen
(voor Nomi)
Om kruimels, glippend door de mazen van de dag, speelden opgewonden mussen zich als een oud pauzefilmpje af.
Steeds verspringende beeldjes, bij beetjes gemiste mus daartussen, ik zag ze stukjes eigen aanwezigheid overslaan.
Je vroeg toen waar ik was, man die naast je zat in zijn stilte, die zei het niet te weten, want gedachten had hij wel,
als kruimels, een kolkend hoofd vol, maar geen idee wat speelde daartussen, waar hij zich ophield – vermiste man.
Hondenblues
Hond, die zijn bot begroef op de maan. Hoe kwam hij zo ver? Hoe ervandaan?
Nachten op aarde sindsdien in droef lichtschijnsel gesleten. Waar hij ook groef
in zijn geheugen: gewemel van gaten zonder grond, overvloed aan hiaten.
Een gemis dat pijnigde tot op het bot. Huilen uit de grond van zijn hart – tot slot
het gedolven graf, het verlangen vergaan. Geraamte gebleven. Hond zonder naam.
Droefgeestig gewas
Melancholie mijmert langs de waterkant. Mijmert zacht tussen varens en lissen. Het water rilt; een zwart vlies in de wind. Het kabbelt aan afkalvende oevers.
Als een olijk eendje tevoorschijn komt met verkwikte tred en waggelkontje, kleine stoet plonsdonsjes in haar spoor, denkt u: droeve geest zal nu opklaren.
Maar als d`oude Bloem verzucht hij weer: men verliest grond, vraagt al lang niet meer sinds wanneer, legt zich bij het voorbije gelaten, zonder nakomelingen neer.
Moeder
Haar oude hoofd met dun, wit dons ligt verzonken in het witte kussen van een onbekend nest.
Mussenogen bekijken met argwaan de ongewenste snoeshaan die nu nabij haar bed is komen staan.
Ik noem zijn naam. Ze kent hem niet... Als ik haar aanraak zal ze hem slaan. Goddeloos ligt zij daar te vergaan.
Toch, de gedachten die ooit verbleven bij het kind dat ze zoogde en streng beminde, bestrafte, beknotte – dat alles
ligt mogelijk nog tussen de kreukels en plooien van de sloop verborgen.
Maar wegen daarheen voor altijd dicht voor invallend licht, en alles wat háár en moederschap uitmaakte: voorbij.
Om haar te verlossen van onmacht om hem plaats te geven, grijp ik hem bij de mouw en trek hem mee
de gang op. Uit haar zicht ben ik van de vreemde verlost, ben ik weer haar boreling, die zijn tranen morst.
Try-out Verten in bruikleen. Horizon schommelend aan zijn spijker. Pittoreskheden bij de vleet, couleur locale uit een potje. Bloedje heet. Geluiden staan hem verderop te wachten: geboe, nog geborgen in de blaarkoppen, geblaf in de hopelijk aanslaande hond. Paraat orengespits. Hoort hij de kettingkast rammelen, komt die broekspijp er aan? Is het straks van gaan met... hoezo banaan? Vol verwachting ingehouden adem onder molshopen. Het weiland pulseert van alom ondergronds gehartenbons. Windmachine aan, dat wat wolken gaan en vurige crêpe-papieren klap- rozen trillen als vastgepinde vlinders. De kiekendief bidt aan zijn dun draadje. Spanningsopbouw staat in de steigers. Vanwege rijmdwang geschrapt: de reigers. De libelle de uitblinker boven de sloot. Geniepig geknaag aan weegbree, hondsdraf. Achter een kei souffleert doodshoofd. Plaatselijk omwonenden, fletse figuranten, kampen met plankenkoorts, kampen wat met plaksnorloslatingsangst. De verlate langoor rept naar zijn leger. De muggen dansen koortsachtig rond de uitsparing voor wie in het midden komt geërgerd hen wegslaan. Kijk: hij popelt op de pedalen. Aanstaand zijn debuut: Hij komt op, een kei die hem tegenhoudt! Naar, dit rood riviertje, uit zijn blote hoofd getekend. Wat ligt in het verschiet ligt mooi niet voor hém weggelegd.
Café Onze Hemel
Op het kerkhof de kroeg present. Gepaste kleding past niet meer. Toch aangedaan, voor deze keer. Aangedaan staan rond het graf.
Vaker zakte Nel in de bodem af om een volle fust aan te sluiten. Nu komt ze nóóit meer boven, laat daarmee mooi een lege na.
Was tóch moeder der verdrukten, gedenkt Kees, uit respect zijn stuk in de kraag gesteven, `n verwelkte paardenbloem woest in de knuist.
Schonk ál begrip en ouwe klare. Drapeerde zat boezem op de toog om het hele zooitje te zogen op de pof. Vaarwel, Harten Nel!
Rust in vrede, keer weer tot stof. Wij keren weer naar Onze Hemel, niet gevestigd boven, maar mét `n schenkvergunning hiér, Godlof!
Algemene Begraafplaats Crooswijk
De ter aarde bestelde blijkt waarlijk diepst in de grond de kwaadste niet, dus fijne herinneringen worden opgediept.
Cor Korsakov`s beurt te memoreren, maar het blijft stil – zo gaandeweg is Cor zich het heugen gaan verleren.
Daar staat hij met de mond vol tanden gedurig glazuur- en wezenloos te wezen in zijn waandags kostuum.
In nevels van ouwe van Nelle, jonge klare te verjaren, zonder te weten wie in die kuil, om wie iedereen zo huil.
Het ligt zó: `t is het graf van Alleman. Het is `t menselijk tekort geschotene! En daar evengoed het overschot van.
Het problematisch leven van Pierlala
Zijn zeis ligt werkeloos op `s-werelds maaiveld. Op zijn dooie akkertje rust klaarwakker het werktuig.
Op een terrasje, in de Provence, liploos nippend aan ‘n hartversterkertje, verpoost Pier. Mooi weertje, tralala...
(Er de brui aan gegeven, zijn arbeids- contract eenzijdig opengebroken. Wil óók een piercing, niet in knoken, maar in lel of lul of, voor de lol, wat dan ook aan vlees voorhanden)
O skelet, gedenk het eigen vlees, waarmee u ooit is opgetuigd gewees. Flanerend, ijdel, zonder mededogen, begeerd door geil omfloerste ogen, op places to be, met die en die.
Maar vlees verkwijnde en werd vaal, en feestmaal voor menige made in aarde`s schoot, waaruit, sacraal, toen lieflijk madelijfjes opkwamen.
(Ooit kunnen we allen knookje baden aan de oeverzijde van de Styx, waar gitzwart water idyllisch plenst, purperen lelies droefgeestig drijven, ranke tailles krakend en knarsend voor grijpgrage vingerkootjes uit rennen. We spelen op eigen sleutelbeen fluit, roepen trots: Kijk, mam: zonder lippen! Het veroorzaakt een kletterend geluid wanneer we lief lijk liggen te wippen.)
Ik wou dat ik dood was, snottert Pier, geen zier te doen voor geraamtes hier. Sad but wise keert hij dan weer tot de akker, legt zich zwijgend neer bij de Heer zijn arbeidsovereenkomst. Zwaait met zijn zeis alweer in het rond. Miljoenen mensen sterven terstond. Maar, oorlog, rampspoed, stil verdriet: weet dat hij er niet van geniet, maar het gedwongen, niet voor de poet, maar voor de baas, pro Deo doet.
In memoriam: Fleur (1994-2016)
Chique Parisienne op haar retour. Gekrompen door al de kattenwasjes van haar vacht uit strijkvelours.
Breekbaar `t behoud van decorum waarmee zij wank`lend zich vertrad met elpenbeenbreuk-wandelstok.
In haar tinkebelltassie les Fleurs du mal in Livre de Poche met poot- geschreven opdracht: à malle Fleur.
Morsend afbrokkelbrokaat op weg naar het kattenbrokjesbakje, het arme, met kralencollier rammelend karkasje.
En zeker wel, ze vomeerde op het tapijt, maar altijd met veel noblesse obligé, vervolgens weer appetijt voor twee.
In haar chambre du cattebacque leek de lucht verre van air de Paris, veeleer air de clochard met cholera.
Ze was over datum, nu heeft ze tijd om pro deo over te gaan in moeder aarde haar grote recyclingschoot,
niet op Père-Lachaise, maar achterin de tuin, stevig aangestampt met de voet. Mauwend brachten we laatste groet.
De adolescentie
Je vindt jezelf in je dunne jas dappere dichter der levensangst, draagt doorlopend deze regel die niet lopen wil voor je uit, herhaalt, herschikt de doodgeboren woorden, voelt ongeschikt.
Je wou, je was zo`n echte poète maudit, zo`n doorrookte, decadente fransoos, aan syfilis en absint geniaal ten gronde gaand. Maar wel voorzichtig, slechts voor een poos.
Het regent in Rotterdam
De barman baste als een schorre bouvier dat we zouwe opzoute, en zo geschiedde. En het regent in Rotterdam. Heel hard!
Buitenstaanders, barre geestverschijningen, buitengewoon beschonken op de Binnenweg. En het plenst jeneverkelkjes op de stoep.
Diepe gedachten over leven en vergaan in kringen van plassen dienen zich aan. Over hoe lang je kunt kijken in glaasjes
die om je heen héél kort blijven staan. Het regent. Rotterdam, de hemel is dicht, en niemand weet wat wél nog open is.
O Rotterdams hart, broos en delicaat, u ontvallen ongezouten afscheidswoorden: dat je de touwtering, de vinkentering, en
het weerlicht dan, en het dondert alsof een foute formatie Heinkels overgaat. Dat dondert niet, daar het wel over gaat.
En het regent in Rotterdam, inderdaad.
Satelite of love
Rijden op TomTommeisje haar eigengereide wegwijsje naar wáár?
Zij ziet van boven op mij neer, vanuit buitenaardse atmosfeer.
Regisseert mijn doen en laten. Houdt alle afslagen in de gaten.
O muze, leidt mij met de gratie van uw hemelse navigatie.
Maar koel negeert ze mijn stem. Speelt hard to get, trapt op de rem.
O, dat mijn auto toch mocht stijgen naar haar sferen! – Ik ga nu hijgen,
want ze leidt me naar haar tumtum. Uit de file ben ik, in mijn hum.
Dan zie ik nog even een plafond, vonken...duisternis. Is dat de zon,
dat licht aan de tunnel zijn eind? Het lijkt op God, het Eeuwig Zijnd.
Ik wil erheen, maar moet tóch terug. Op intensive care lig ik op mijn rug.
Een droom met een systeemplafond. De zuster draait zich naar mij om.
Zij spreekt met een bekende stem. Tomtommeisje! Weet je wie ik ben?
Leopold
Jan Hendrik, classicus met precieus puntbaardje, wandelt rijzig, meeslepend van rijm, blauwogig, geel gepuntschoend, door de Van Oldenbarnevelt.
Onttrekt zich aan het gemeen, opent d`eenzame voordeur, bestijgt de trap naar metafy-chique hoogten der ziel, waar dan geheid peppels staan.
Die kon je toen nog opvoeren met O! ervoor, die ziel, en van de kon nog als der en had je een syllabe teveel werd het apert apostrof t.
Was je een hert, was heel meegaand de vert`. Al naar het siddrend rhythme van eigen aêm slikte je in die d, d die dan niet mee d.
Gedicht heette vers. Vooral `t sonnet was in. Net als inversie, dan kwam laatst aan het begin, of andersom, ook dan hoe een bokkensprong.
Geliefden werden vaak gemist of verzonnen of omnipresent ervaren want wezenlijk dood liggend te wachten, o, een wachten te zijn.
Hoewel soms wat weekjes van wiegelewijnen kon hij je laten verkwijnen, bood hij teder gestemden een veilig toevluchtsoord.
In de teruggetrokkenheid van zijn bestaan trok hij presumptief zich ook af, daar hij nooit gekke geile dingen met Ida Gerhardt dee.
Hij ijsbeerde, enjambeerde, berijmde zijn delicate, soms wat geaffecteerde verzen. Kwetsbaar in een stad van rouwdouwers.
En kwam het niet af, bleef evengoed rijk aan mogelijkheden: het onvoltooide, nee, daar zat hij, ook in zijn graf, heus niet mee.
Langs de landweg
Pakjesbezorger in ruste, hier vertoeft hij, onder de volle maan, tevreden, voldaan, lekker in zijn vel, zoals Lobbes de hond.
De dampende aarde tegen zich aan gedrukt als een ei, een ei te immens om uit te broeden, vooral voor een Lobbes.
Alle onmacht maakt vrij, tot drie telt hij, blijft dan liggen kabbelen als een beekje, vloeiend klinkt klare abacadabra.
Op zijn allerluist langs de landweg, bij de wilg, nabij het ruimschootse ligt opgeruimd hij bij de pakken neer,
gemaakt uit oerstof, man die is Brahman noch buurman, alom voor gek verklaard; pak van zijn hart – onbezorgd zijn aard.
Aardappels
Piet mag van zijn vrouw niet prakken. Naast hem stunt ze op hoge hakken. Piet zou best een ander willen pakken op láge hakken, en wél mogen prakken.
Dag Blijdorp
Waar robben op rotsen vadsig dutten. Gnoes wat lijzig likken aan hun kutten.
Luipaarden enigmatisch liggen op aarde als voor thuis snorrende open haarden.
Leeuwen lui en koninklijk geeuwen om alle gemiste en komende eeuwen.
De sleetse walrus met slechts één slagtand onderscheidt zich daarmee van de olifant.
Antilopen, beginselvast op hun zij, zijn faliekant tegen, opstandig daarbij.
Apen tonen fijnbesneden profielen, oversized scrotums, oud-roze pielen.
Al wat de zoo zoal heeft te bieden op apegapen, in zwijm, voor pampus.
Wel hipt, in een lege kooi, een mus, die niet van hier is. Opvliegen dus!
Zoo, saaie zoo. Huiswaarts dan maar, zélf kunstjes doen daar. Met mekáár.
Afhaalchinees
Sta ik met hem buiten te wachten op afhaalmaaltijd 143, want ook hij wil `lekkel sigaletje loken,` hij spleekt over de toestand in Lusland, beaamt lachend wat ik op mijn beurt te belde bleng over het ondelwelp.
Altijd zo. Hij spreekt al twintig jaar ampel nederlands, zonder ploglessie maar plaat glaag met de krant want klant is koning, en ik moet meespelen, het luslandgesplek.
Mooie, grolieuze koikalpels achtel gras doen ook mee met open monden, wakkele ogen, kunst del gewolpen inkt op hun schubbenvel geplint
Ik zeg pestelig: ik heb sinds gistelen dubbel gras, zegt mijn achtelhoofd: dan heb ik twee maaimachines nodig.
Hij knikt beglijpend. Weel over Lusland dat langzaam in gedachten volm klijgt: glasgloen lusjeskatoenlandschap, rente met lusjes aan de bomen, en hussen met lange lussen en je neus erlussen, want dat zei moedel vloegel als ik vloeg wat we eten. En daal
alliveert het eten in een plastic tasje `smakerijk eten,` zegt hij, dooft zijn peuk onder de voetzool, dank je, zeg ik, zal wel rukken, ga ik doen.
`Jij geen vlouw?` vlaagt hij velbaasd.
Bauchmuskelübungen zum Tode
(nach Martin Heidegger)
Aanspannen (Anspannen) Tillen (Heben) Loslaten (Loslassen) Ademen (Atmen) Piekeren (Grübeln)
Herhalen tot (Wiederholen bis) de Dood (der Tot)
De wenende Willemsbrug
Het leven gaat aan mij voorbij, tegenwoordig, met dat wicht erbij... Steelt de aandacht, én de show, én doorgaand verkeer van mij.
Komt de zon op, zie je haar zich be-haag-ziek uit-rekken, lang- uit aan haar tuien - o, de slet weet ál te goed dat ze gezien wordt!
Pokken-prima donna, zogenaamde zwaan, ha...wat `n eigenwaan! En leerde je niet al in de brugklas: aan twéé pylonen háng je pas.
Kijk toch eens naar mij, de twee warm-rode pylonen, fraai staaltje tuien-tingeltangel en een waslijn van heb je me hiéro d`rbij!
Toch, ik tel niet meer. Elke nacht dat, onbelicht, ik lijdzaam wacht en ouder wordt, laat ik een traan in de rivier plonsje onder gaan.
Ach, janken is on-Rotterdams. dus gauw opzouten, teringtranen, naar de zee ermee, die is toch al zout, dus die zit er niet mee.
Zaterdagavond
Twee outlaws en wat dolend tumbleweed in het zongeblakerd stadje Dust City.
Handen bij hun colts. Doorgronden mekaar. Moeder komt binnen want de koffie is klaar.
Duel om Dolores. O, grotesk mokkel is zij. Er nog een delicieuze mokkapunt bij.
Uit de waterbak slurpen schouderophalend de naadloos nagesynchroniseerde paarden.
Oom Bas tilt een bil op voor een venijnig gedoseerde wind en de spanning te snijden
Dolores borstelt voor de spiegel haar lokken, bloemschikt de borsten in haar decolleté, twee
knallen klinken. Beide outlaws zijgen naar benee. Oom Bas zijn bil zakt net zo langzaam mee.
Met een tweede bakkie keert moeder terug. De aftiteling verspreidt een merkwaardige lug.
Tollens
Tollens kwam ik eens per toeval tegen in het park. Lazarus was ik die nacht. Aldus de rolverdeling. Er viel regen; een zacht gefluister zonder toedracht.
Niet zag hij mij. Hij hield vast een boek en ganzenveer, hij zon op invallen. Die bleven uit. Hij had aan een broek die hem gebeiteld zat zonder ballen.
Neêrlands bloed, Van vreemde smetten vrij, schreef Hendrik de braverik, handelaar in pigmenten en burgersentimenten. Held op sokkel. Gezinshoofd daarbij.
Ik had mijn bloed bezoedeld, verknoeid wat ik heimelijk zocht: huiselijk geluk. Mijn hoofd tolde. Zonder enig geluk viel ik. Heus niet van een voetstuk.
Poetry International
Hoe onuitsprekelijk heerlijk soezen is het, in de schouwburgzaal bij ene sonoor voortkabbelende stem van deze of gene grootse buitenlandse dichter van wie je geen syllabe begrijpt.
En wat de dichter wel mag bedoelen?
O, zoet genoegen een ander mens niet te verstaan, en jezelf des te beter, en dat behaaglijk ondergaan.
Café De Schouw
Op een fraai stel poten kom je een end. Je trekt aandacht van een reu of een vent, die jou aanblaft. Jij, goedloops, hupt mee naar zijn hondenhok, of zo`n danstent.
Neemt er een bacootje of bakkie water. Hij snuift coke, of anders onder je staart. Neemt je op z`n hondjes of z`n mensjes. Alles verloopt dan nog naar wensjes.
Maar in zijn opwinding blaft hij je toe: jij geile teef!... Heel terloops voel je spijt. Maar denkt al: liever dan zo`n slappe lul, die jóu, maar niet zichzélf begrijpt.
Noordereiland
Een jongen zat er op de voorplecht te verlangen het zeegat uit te varen. Toekomst schitterde op de golven.
In die dagdroom stevig op stoom, brak de crisis aan; de zee afgezegd, de grote droom naar zijn grootje.
Daar was later een meisje loos, die me moe werd door me te baren. En hij, mijn vader, heette Jaap.
Waar hij te dromen zat, zat ik ook, in latere welvaartsjaren, kijkend in de schitteringen van de golven.
Dromen moeten in daden omgezet, dichten doen zijen sokken, meende mijn pa, die nu uit de zeeuwigheid,
geestiger dan ooit, zogenaamd toornig tegen mij uitvaart, schitterend in de rol van kapitein Zonneschijn.
Het ezeltje
Gedwee een strooien hoedje droeg je op je goedaardige ezelshoofd.
Ik zag je loodzware lasten torsen, voor iemands karretje gespannen, sloffen door rijst- en mijnvelden in oorlogslanden, haatmaarlanden, geschopt, geslagen door de Grote krijg je-schoft zijn vuil dictaat.
Er was vredig, koppig protest. Je verduurde maar de vliegenplaag rond je goeiige amberen ogen. Het leek, je glimlachte hilarisch om alles, mooie dieren-dalai-lama.
Je wist: ze weten hier niet beter, en beter was nog nergens te vinden.
Ik hou van jou, ezel, ik beloof je, kinderlijke, eeuwigdurende trouw. Liefde, gespiegeld in jouw ogen, ezelsorige kinderen van mij en jou.
Ik wil met jou, als jij ezelin wil zijn, ezel wezen, met je trouwen om de wereld met ezels enkel, voor eeuwig en altijd vol te zetten.
RET-GEDICHT (REACTIE OP IN METRO AANGETROFFEN VERS)
Regels van een leuk gedichtje van Heytze afdalend met mijn ogen, kom ik beneden, kijk opeens in het woedend gezicht van een meisje dat denkt dat ik háár zit te lezen.
Maar geen roedel konijntjes op schoot, waarom zoúden die konijntjes ook - waarom zou ík?
`Leesfout,` bedenk ik later, over straat gaand met nog na-glimlach op mijn gezicht, kijk ik opeens in het woedend gezicht van een meisje dat denkt dat ik naar háár glimlach.
Maar weer geen roedel konijntjes mee huppende, wel groeiende ergernis op het éigen gezicht.
Kijk ik opeens in het arrogante gezicht van een moslimmeisje, zij denkt, ik erger mij aan háár.
Zo wordt ergernis vanzelf waar. Vicieuze cirkels, waar je ook komt, de wereld er onvolkomen rond.
En de konijntjes, alle buiten beu, wachten mij op achter het raam van -hoera! – een eigen huis, waar gedachten over van alles en nóg wat, zonder misverstaan, ins Blaue hinein kunnen gaan.
Convenant van Kopenhagen
Ben ik golf? Ben ik deeltje? Om het even, in het zonderlinge van mijn doen kan ik mij vinden.
Als een kat kom ik altijd op mijn pootjes terecht, al dan niet gezien door zo`n detectie-mesjien.
Logisch inconsistent dans ik door de kleine deeltjestent als gedurende zijn glanscarrière Fred Astaire.
Stemmingswisselingen mij niet vreemd, maar eigen, en om nóg meer schik in me eigen te krijgen.
Wars van hokjesdenken spin ik, gedij ik bij mijn mysterie - vraag maar aan iedereen die me niet kent.
Veldwachter te water.
Je kopstaande fiets, in spiegeling verzonken,
je voor lekkend achterlicht te bekeuren gaan.
Overdreven dienstdoener. Daar drijft hij al droogjes voorbij. Geen waterdicht alibi bij.
van wat komt van persoonlijk voornaamwoord.
Een ochtend
Ontwaken in een tijdloos interval. Een achttien karaats tapijtje van licht legt zich bij toverslag in de kamer. Wacht buiten soms Arcadië op mij?
Naar de voordeur dan! Een gouden brief blinkt op de voetmat, een invitatie: Het is werkelijk hier, kom zonder vrees, zonder verweer, vertrouw deze keer!
Dan de open deur, o, je weet heus wel, niets nieuws blinkt onder de zon. Alom onttovering. Dus ga je gedwee mee- schuifelen met de meute op de markt.
Maar wel, afgaand op de rooksignalen, een lekkerbekje in het vooruitzicht! Ach, alles is veel voor wie niet veel verwacht, is in de Dapperstraat gedacht.
Fleischmann
De trein kreeg ik van mijn vader. Bewaarde ik weer voor mijn zoon. Die kwam er later dan niet van.
Haal ik hem voor de geest, ruik ik elektriciteit, drukt zich die oude vloerbedekking weer in mijn knieën.
Is het eten klaar, komt verlegen vader achter de krant vandaan, moet de trein alleen in de kamer blijven staan.
Gaat hij in mijn hoofd rondjes rijden door voorbije tijd, over spoor zonder wissel, zonder overgang - stootblok.
Rails ligt nu roestend in de berging. Locomotief in coma, kolenwagentje en wagons er weeskinderen bij.
Jouze jouze jouze!
Het Ietsisme, het heeft wel iets. Als het berust op méér dan niets, geeft het nu iets van isme prijs - lastig te zeggen wát voor iets.
Maar de myriaden en draden van getouwtrek uit het hogere, in Ietswats wonderlijke wereld, leverden net iets op dat léék op.
Laats zat mijn zus weer chagrijnig voor zich uit te kijken, dus ik vroeg: is er iets? Zei ze nee, terwijl altijd ze beleed te geloven dat er Iets was.
Hoe ik mooi leerde fluiten
Twee hoog, voor mijn vensterraam, komt hij droogjes voorbij: wasborstel: Blonde kuif, verende tred – lummel die Johnny zou kunnen willen heten.
Ongewone poppenkast. Maar buiten gewoon de glazenwasser onderweg naar hiernaast, waar men niet achter- loopt met de rekening voor uitzicht.
Vandaar natuurlijk dat Johnny net zo uit de hoogte ging: mij stevig inzepen: wanbetalers kunnen mooi naar schone ramen fluiten.
De vrije gedachte
Het brein rust op zijn ruggetje, een schildpad zonder pootjes.
Het zou wel willen weglopen van zijn denker maar het denkt:
hem ben ik zélf, nooit kom ik op eigen pootjes op weg voorop.
Pootjes heb ik nooit gehad, al heb ik soms van wél gedacht.
Hobbema; Laantje van Middelharnis (1689)
Het dagje ligt gewoon in alledaags geluk te geloven. Zwevend als een pluisje ga je een eeuwig herhaald déjà vu binnen.
Met oren van zij, gestreeld door wolkjes, ruisend op ranke steeltjes, gepoot in een perspectief om een puntje aan te zuigen.
Je voortvluchtig verdwijnpunt tegemoet. Maar je aarzelt, want wordt opgewacht door de jager, en Argwaan, de hond.
Zet zijn tanden in alles wat van buiten de lijst komt en meent met tijd en plaats een loopje te kunnen nemen...Af! Lig!
Laat dat magistrale daar en toen maar onbegaanbaar achter vernis, blijf eraf, anders komt de suppoost eraan.
Het stille leed van leidingen
Zo te doen hebben met zij die ooit, uit verlangen naar een wereld vol licht, opdoken uit vloeren, muren, plafonds.
Geschrokken van hun zichtbaarheid weer snel wegdoken in duisternis van baksteen, specie, schaamte.
Daarmee voor altijd bezig blijven, blijvend betrapt, het voortvluchtige van hun lange, bange lijven.
Daarmee voor altijd bezig zijn gebleven, betrapt, het vluchten van hun lange, bangelijke lijven.
Steevast afgeschilderd als ongewenst. En overgeschilderd door bewoners die kwamen en gingen. Zíj bleven.
Ik raak ze wel eens aan, omdat ze liefde missen, er mogen zijn, onze huislintwormen, voortdurend op vlucht.
Objet ignoré
Alles wat je opsloeg voor later verstofte voor je neus. En nu - later kwam nog wel - nu nies je.
Een ding heeft naar je uitgezien. Wilde afgestoft, licht opvangen. Bezield worden door een idee
uit jouw koker, trouvaille heten in jouw hand, Emanuel Kant kon de pot op, het wilde zijn
Ding an Dich; een voorzetje, af te ronden voor vooralsnog in nevels gehuld open doel.
Vacature: Schemerburgemeester(m/v)
Tussen Aboutaleb en Deeldert – vacuüm waarin het magisch schemert - sluip jij, tussen droom en daad, op schimschoenen door de straat.
Je bent tussen 18 en eeuwigheid, hebt affiniteit met overgangstijd. Werkt part-time, bij avondrood en ochtenddauw en sterft nooit.
College van Schemer en Silhouet- houders zit je voor, alsmede Raad van Vale Schimmen, geschaard rond de Smoezende Schemerlamp.
Onklare presentatie is een pré. Bij gelijke geschiktheid gaat de voorkeur uit naar veruit de vaagste. Neem zelf je boterhammen mee.
Eeuwen geleden besta je nú pas. Als oude sage ga je rond en als schemer over is, ben je niets meer van de schim die je nét zo min was.
Tuinvisite
Koffie met `n Elske. Limburgse vlaai. Het rook er naar begonia`s en sigaren. Conversatie, met omzichtig gebaren,
want Oom Hendrik, in zijn korte broek, zijn rechter-teelbal, strak in het velletje, had zich uit de broekspijp geperst.
Had buurmeisje haar schildpadje ooit net zó naar buiten zien koekeloeren, om te zien wie allemaal er waren.
De onware blaar op mijn fietsband preciés zo`n vleeskleur zien hebben toen de binnenband uitpuilde.
Een merel, die juist een vlezige pier uit de grond trok, stopte de arbeid met het oog op een wormkleurige kloot.
Achter een schuddebuikend boekje smoorde mijn zus de klanken uit de keel die bijgevolg haar neus uitkwamen.
Zo ontstond eenheid in mijn wereldbeeld, zij het nog maar in de kinderschoenen: ook de zon scheen ovaal, naar mijn idee/die dag.
Kloten-herinnering, mij o zo dierbaar, haal ik je soms op, dan tel ik je dubbel, immers óók oom Hendrik had er twee.
Tot slot
Op je grafsteen komt gebeiteld: Nooit in zijn leven kende hij geluk want heel zijn leven ging alles stu . Het is onaf, de zerk ging ten leste bij de laatste letter jammerlijk stuk. Voel je dan eindelijk verrotte goed en lach, om wat er niet toe doet.
|
|
|
||||||||||||
|
|
||||||||||||||||